ယေန့သည် ေဆးရံုရဲ့ ေြခာက်ထပ်တွင် ပံုမှန်မဟုတ်ေအာင် အလုပ်များလွန်းေနသည်။ ေရာက်လာေသာ လူနာအသစ် ၁ဝေယာက် အတွက် သူနာြပု ရိုစီတစ်ေယာက်လည်း တစ်မနက်ခင်းလံုးနှင့် ေန့လည်တစ်ေန့လည်လံုး အလုပ်များေနသည်။ သူမနှင့် တစ်ထပ်တည်း အတူတူ အလုပ်လုပ်ြကေသာ ေဆးရံုအကူ ရှာရွန်နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတို့ ၂ေယာက်လံုးကလည်း ထိုလူနာ၁ဝေယာက် ေနသားတကျ ြဖစ်ေစဖို့နှင့် သူတို့ေတွ သက်ေသာက်သက်သာရှိမရှိ ေသချာေအာင် လိုက်လံစစ်ေဆး ြကည့်ရှုေနသည်။ အလုပ်များအားလံုး ြပီးစီးသွားေသာအခါတွင် ထမင်းစားချိန်ပင် ေကျာ်လွန်ေနြပီ။ သူနာြပု ရိုစီသည် ရှာရွန်၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း “ကဲ ငါတို့ အနားယူဖို့ အချိန်တန်ြပီ။ ေန့လည်စာ စားြကစို့”
ဆူညံေနေသာ ကင်တင်န်းတွင် ထမင်းစားြကဖို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ြကရင်း ရှာရွန်မှာ သူမ၏ မျက်မှန်တွင် အစိုြပန် ေနသည်ကိုပင် မသုတ်နိုင်ြဖစ်ေနသည်ကို ရိုစီက သတိထားလိုက်မိသည်။ ရှာရွန့် မျက်နှာြပင်တွင် စိတ်ရှုပ်ေထွးပင်ပန်းေနြခင်း အရိပ်အေယာင်မှာ အလုပ်များြခင်းသက်သက်ေြကာင့် မဟုတ်မှန်းကိုလည်း ရိုစီက ထပ်မံ သတိထား လိုက်မိသည်။ “ြငိမ်လှချည်လား ရှာရွန်.. အရမ်းပင်ပန်းေနလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် တစ်ခုခုြဖစ်ေနသလား ” ဟူ၍ ေမးလိုက်ပါသည်။
ရှာရွန့်အေနနှင့် တစ်စံုတစ်ခုကို ဖွင့်ေြပာေတာ့မလိုလိုနှင့် နှုတ်ခမ်းများ တစ်လှုပ်လှုပ် တရွရွ ြဖစ်ေနေသာ်လည်း ချက်ြခင်း စကားသံ ထွက်ေပါ်မလာနိုင်ဘဲ ြဖစ်ေလသည်။ သို့ေသာ် ရိုစီ၏ ေဖာ်ေရွရင်းနှီးေသာ ေလသံနှင့် သူမအေပါ်ထားရှိေသာ ြကင်နာြခင်းတို့ကို သတိရသွားဟန် ရှိေလသည်။ သူမနှုတ်ဖျားမှ စကားသံတစ်ချို့ ထွက်ေပါ်လာေလသည်။ “ စိတ်မေကာင်းဘူး ရိုစီရယ်…. ဒီ ေဆးရံုအကူ အလုပ်ကို ကျွန်မ ဆက်လုပ်နိုင်ေတာ့မှာ မဟုတ်ဘူး… ကျွန်မရဲ့လက်ရှိ အေြခအေနအရ မိသားစုကို ေထာက်ပံ့နိုင်ဖို့အတွက် ဒီထက် လစာေကာင်းတဲ့ အလုပ်တစ်ခုခုကို လုပ်မှြဖစ်ေတာ့မယ်.. ကျွန်မမိဘေတွကသာ ကျွန်မရဲ့ ကေလးကို ြကည့်ရှုမထားခဲ့ရင် ကျွန်မလက်ရှိ ဒီအလုပ်ကို လုပ်နိုင်ဖို့ေတာင် မလွယ်ဘူး.. ခုအတိုင်းဆို ကျွန်မအတွက် အရမ်းခက်ခဲေနြပီ. ဒီလစာနဲ့ ဘယ်လိုမှကို မေလာက်ငှဘူး ြဖစ်ေနတယ်..” ရှာရွန်၏ အေပါ်ဝတ် အကင်္ျီေအာက်မှ ထွက်ေပါ်ေနေသာ လက်ေကာက်ဝတ်တွင် ပွန်းပဲ့ရာတစ်ချို့ကို ရိုစီက အမှတ်မထင် ြမင်လိုက်ရေလသည်။
“မင်းေယာကျာ်းကေရာ အလုပ်မလုပ်ဘူးလား ” ရိုစီက ေမးလိုက်သည်တွင်
“သူ့ကိုေတာ့ ထည့်တွက်လို့ မရပါဘူး… သူဟာ အလုပ်တစ်ခုခု ရနိုင်ေြခ ရှိတဲ့လူလဲမဟုတ်ဘူး.. ေသာက်စား မူးရူးြပီး အြမဲတမ်း ြပဿနာရှာေနတတ်တဲ့သူ.. ”
“အိုး” ရိုစီ စိတ်မေကာင်းြဖစ်သွားမိကာ ရုတ်တရက် ဘာမှ ြပန်မေြပာနိုင်ေအာင် ြဖစ်သွားမိသည်။ သူမ လက်ေကာက်ဝတ်က ဒဏ်ရာက သူ့ေယာကျာ်းေြကာင့်များလား… အတန်ြကာမှ သူက ရှာရွန့်ကို ေြပာလိုက်သည်။ “ရှာရွန်.. မင်းက လူနာေတွမှာ အေပါ်သိပ်ေကာင်းတယ်ဆိုတာ တို့သိတယ်.. ြပီးေတာ့ ဒီအလုပ်ကို မင်းသေဘာကျတယ် နှစ်သက်တယ်ဆိုတာလဲ တို့သိတယ်.. ဒီေတာ့ သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်လာဖို့အတွက် ဘာြဖစ်လို့ သူနာြပု သင်တန်းေကျာင်းကို မတက်တာလဲ.. သူနာြပုသာ ြဖစ်လာခဲ့ရင် အခု လုပ်ေနတဲ့ ေဆးရံုအကူအလုပ်ထက် လစာေကာင်းမှာမို့ မင်းအတွက် အများြကီး ေြပလည်လာဖို့ ရှိတယ်ေလ”
“ေကျာင်းတက်ဖို့ဆိုတာ ကျွန်မအတွက် ေနာက်ကျလွန်းသွားပါြပီ ရိုစီရယ်.. သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်လာဖို့ဆိုတာ ဟိုးအရင်တည်းက ကျွန်မအြမဲမက်ခဲ့ရတဲ့ အိပ်မက်တစ်ခုပါ.. ဒါေြကာင့်လဲ ဒီေဆးရံုအကူ အလုပ်ကို ကျွန်မလုပ်ခဲ့တာပါ.. အနည်းဆံုးေတာ့ ဒီအလုပ်နဲ့ လူနာေတွကို ြပုစုခွင့်ရတာမို့ ကျွန်မဝမ်းသာပါတယ်.. ခုေတာ့ မလွဲမေရှာင်သာလွန်းလို့ ဒီအလုပ်ကို စွန့်လွတ်ရမှာပါ။ ” ရှာရွန်ရဲ့ အသံမှာ နာကျင်ြခင်းတစ်ချို့ ေပျာ်ဝင်ေနေလရဲ့။
“မင်းအသက်ဘယ်ေလာက်ရှိြပီလဲ ရှာရွန်..” ရိုစီကေမးေတာ့ ရှာရွန်က ၃ဝေကျာ်ဟု ြပန်ေြဖသည်။ ရိုစီက ရှာရွန်ရဲ့ လက်ေကာက်ဝတ်က ဒဏ်ရာကို လက်ညိုးညွှန်လိုက်ရင်း “အခုလိုြပဿနာမျိုး တို့ကိုယ်တိုင် ြကံုခဲ့ဖူးတယ် ဆိုရင် မင်းယံုမလား ရှာရွန်.. ဒီမှာ ရှာရွန် မင်း သိပ်ကိုြဖစ်ချင်ပါတဲ့ ဆိုတဲ့ အိပ်မက်တစ်ခု တကယ်တမ်း လက်ေတွ့ြဖစ်လာဖို့ရာမှာ ဘယ်ေတာ့မှ ေနာက်ကျတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး ယံုလိုက်စမ်းပါ.. ဒါကို ဘာေြကာင့် တို့က အခိုင်အမာေြပာနိုင်တယ်ဆိုတာ မင်းကို ေြပာြပမယ်.. ”
ရိုစီက သူ့ဘဝဇာတ်ေြကာင်းကို စတင်ေြပာြပေတာ့သည်။ ပံုမှန်အားြဖင့်ဆိုလျှင် သူ့အေြကာင်းကို ဘယ်သူ့ကိုမှ ေြပာြပေလ့မရှိပါ။ သို့ေသာ်လည်း သူ့ဘဝအေြကာင်း ေြပာြပြခင်းအားြဖင့် တစ်စံုတစ်ေယာက်အတွက် အေထာက်အကူ ြဖစ်ေစနိုင်မည်ဟု သူယူဆလျှင်ေတာ့ ေြပာေလ့ရှိပါသည်။
“တို့ အိမ်ေထာင်ကျတဲ့အချိန်ဟာ ၁၆နှစ်ဘဲရှိေသးတယ် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဘာမှနားမလည်၊ ပညာလဲ မြပည့်မစံုချိန်မှာ အိမ်ေထာင်ကျသွားေတာ့ အလုပ်ကလဲ မရှိဘူးေပါ့။ အဲဒီချိန်မှာ တို့ေယာကျာ်းက ၂၂နှစ်.. တို့ရဲ့ အိမ်ေထာင်သက် ၄နှစ်မှာ ကေလးက ၂ေယာက်ြဖစ်လာတယ်.. ၄နှစ်အတွင်းမှာ အေြကာင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ တို့ေယာကျာ်းရဲ့ ရိုက်နှက်မှုကို အြကိမ်ြကိမ်ခံခဲ့ရတယ်.. သူဟာ ဒီလို ရိုက်နှက်တတ်မှန်း မယူခင်က တို့လံုးဝ မသိခဲ့ဘူး.. တကယ်ကို စရိုက်ြကမ်းတမ်းတဲ့သူ၊ တစ်ညမှာ သူက ထံုးစံအတိုင်းတို့ကို အြပစ်ရှာြပီး ရိုက်နှက်တယ်. အဲဒီမှာပဲ တို့ရဲ့ ေရှ့သွားေတွအားလံုးဟာ သူ့ရဲ့ အြပင်းအထန် ရိုက်နှက်မှုေြကာင့် ကျွတ်ထွက်ကုန်တဲ့အထိ ြဖစ်ခဲ့ရတယ်.. တို့လဲ ဒီတစ်ြကိမ်ေတာ့ ဘယ်လိုမှ သီးခံဖို့ မြဖစ်နိုင်ေတာ့တာနဲ့ ကေလး၂ေယာက်ကို လက်ဆွဲြပီး အိမ်က ဆင်းလာခဲ့ေတာ့တယ်
သူနဲ့ တရားရံုးမှာ တရားဝင်ကွာရှင်းြပတ်စဲေတာ့ တို့ရဲ့သားေလး၂ေယာက်ကို သူ့အေဖနဲ့သာ ေနဖို့ တရားသူြကီးက ဆံုးြဖတ်ခဲ့တယ်.. ဘာလို့လဲသိလား.. တို့က အဲဒီချိန်မှာ အသက်က ၂ဝဘဲ ရှိေသးတယ်.. အလုပ်ကလဲမရှိ ဆိုေတာ့ တရားသူြကီးက တို့အေနနဲ့ ကေလးေတွကို ေကျွးေမွး ေစာက်ေရှာက်နိုင်လိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူးလို့ တွက်ဆတယ်ေလ.. ြပီးေတာ့ ကေလး၂ေယာက်ဟာ တို့အတွက် အခက်အခဲ ြဖစ်ေစလိမ့်မယ်လို့ သူက ယူဆတယ်.. ဒါနဲ့ကေလးေတွဟာ သူ့အေဖနဲ့ ပါသွားခဲ့တယ်.. ဒီေနာက်ေတာ့ ပိုြပီး ဆိုးတာက တို့ေယာကျာ်းက ကေလး၂ေယာက်လံုးကို ေခါ်ြပီး တို့ေနတဲ့ ြမို့ကေန ေြပာင်းေရွ့သွားခဲ့တယ်.. ဘယ်လိုေြပာင်းသွားတယ် ဆိုတာလဲ မသိရဘူး.. တို့က ကေလးေတွကို ေတွ့ချင်လွန်းလို့ အသည်းအသန် လိုက်စံုစမ်းတယ်.. ဒါေပမဲ့ ဘယ်မှာမှ လိုက်ြပီးရှာလဲ မေတွ့ရေတာ့ဘူး..
တရားသူြကီး ခန့်မှန်းတာလဲ မှန်ပါတယ်ေလ၊ တို့ဟာ ဘဝကို ေတာ်ေတာ်ေလးကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်ရတယ်.. စားေသာက်ဆိုင်တစ်ခုမှာ စားပွဲထိုးအလုပ်ကို လစာလံုးဝမရဘဲ စားေသာက်သူေတွဆီက ရမဲ့ တစ်ပ်မန်းနီး ေလးကို ေမျှာ်ကိုးြပီး လုပ်ခဲ့ရတယ်.. တစ်ချို့ရက်ေတွမှာ ပိုက်ဆံမရလို့ စားစရာေသာက်စရာ ေကာင်းေကာင်း မဝယ်နိုင်ပဲ နွားနို့ေလးတစ်ခွက်၊ ဘီစကစ်ေလး ၃ချပ်၄ချပ်နဲ့ ြပီးလိုက်ရတယ်.. အဆိုးဆံုးက ဘဝမှာ ဘာေမျှာ်လင့်မှ မရှိဘဲ တစ်ေယာက်တည်း အထီးကျန်စွာနဲ့ အသက်ရှင်သန်ေနရတဲ့ အြဖစ်ဘဲ.. တွယ်တာစရာ သားသမီးေတွကလဲ ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်မှာ မသိ၊ ဘယ်အချိန်မှာမှ ြပန်ဆံုမယ်မသိ၊ ေနရတဲ့ အခန်းကျဉ်းကျဉ်း ေလးထဲမှာ အြမဲတမ်း ြခံုလွှမ်းေနတာက ေြကာက်စရာေကာင်းတဲ့ အထီးကျန်မှုပါဘဲ.. အဲဒီအချိန်မှာ အြပင်းြပဆံုးဆန္ဒက တို့ရဲ့ ကေလးေတွနဲ့ အတူတူရှိေနချင်တဲ့စိတ်ဘဲ။ သူတို့ရဲ့ ရယ်ေမာသံေလးေတွြကားချင်တယ်.. သူတို့နဲ့အတူတူ ေပျာ်ေပျာ်ရွှင်ရွှင် ရှိေနချင်တယ်.. ဒါေပမဲ့ ဘာတစ်ခုမှ မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး.. အဲဒီချိန်ဟာ တို့အတွက် စားစရာေတာင် နပ်မှန်ေအာင် မစားနိုင်တဲ့ အချိန် ” ေြပာေနရင်းက ရိုစီ့အသံက ဆို့နင့်ြပီး ေပျာက်သွားသည်။ သူမမျက်ဝန်းတွင်ေတာ့ မျက်ရည်စများ။ ဆယ်စုနှစ် ၃စု ေလာက် ြကာခဲ့တာေတာင် ဒီအြဖစ်ေတွကို ြပန်ေတွးလိုက်တိုင်း နာကျင်ေနဆဲ ပါဘဲလား။
ရှာရွန့်ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ သူမအေြကာင်းကို ေြပာေနေသာ ရိုစီကိုယ်တိုင်က အတိတ်ရဲ့ နာကျင်ြခင်းေတွကို ြပန်လည် ခံစားေနရြပန်ပါြပီ။ ေနာက်ေတာ့ ရိုစီ်က ဆက်ေြပာသည်။ “ဒီလိုနဲ့ တို့ သိလာတာတစ်ခုက နာကျင်ေဆွးေြမ့ြပီး၊ အြပံုးအရယ်မရှိတဲ့ မျက်နှာနဲ့ဆို စားေသာက်သူေတွ ဆီကေန ဘယ်လို တစ်ပ်မန်းနီးကိုမှ ရမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာပါဘဲ.. ဒီေတာ့ မျက်နှာကို အြပံုးဆိုတဲ့ မျက်နှာဖံုးေလး စွပ်ြပီးေတာ့ ချိုသာတဲ့ စကားလံုးေလးေတွသံုးြပီး စားပွဲထိုးတစ်ေယာက်ရဲ့ ဘဝကို ဆက်ြပီး ရုန်းကန်ရေတာ့တယ်.. တစ်ေြဖးေြဖးနဲ့ နည်းနည်းေတာ့ အဆင်ေြပစ ြပုလာတယ်. မြကာခင်မှာ အခု အိမ်ေထာင်ဘက် ြဖစ်လာမဲ့ သူနဲ့ ဆံုဆည်းရြပီး ေနာက်အိမ်ေထာင် ထပ်ြပုြဖစ်တယ်.. သမီးေလးတစ်ေယာက် ရလာေတာ့မှ ဒီသမီးေလးအတွက် အသက်ရှင်သန်ရြခင်း ြဖစ်လာသလိုမို့ ဘဝဟာ အဓိပ္ပါယ်ရှိလာတယ်.. ခွန်အားေတွ ရှိလာရတယ်.. ေနေပျာ်လာတယ်.. အဲဒီအေပျာ်ဟာ သမီးေလးတက္ကသိုလ်တက်ဖို့ အိမ်ကေန မထွက်ခွာခင်အထိပါဘဲ.. တို့ရဲ့သမီးေလး တက္ကသိုလ်တက်ဖို့ အိမ်ကေနလဲ ထွက်သွားေရာ အိမ်မှာ ေနရတဲ့ဘဝဟာ ဟိုအရင်တုန်းကလို အထီးကျန်ခံစားမှုမျိုး ြပန်ြဖစ်လာတယ်.. ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ.. စိတ်ေတွ ကေယာင်ေြခာက်ြခားနဲ့ ြဖစ်ေနခဲ့ရတယ်… ”
“တစ်ေနေတာ့ တို့ရဲ့အေမဟာ အေရးေပါ်ခွဲစိတ်မှုတစ်ခု ြပုလုပ်ဖို့ ေဆးရံုတက်ရတယ်.. အဲဒီမှာ ငှားထားတဲ့ သူနာြပုေလးက အေမ့ကို ြပုစုေစာင့်ေရှာက်ေနတာကို ေစာင့်ြကည့်ရင်း စိတ်ထဲမှာ အေတွးတစ်ခု ြဖစ်လာတယ်.. ဒီသူနာြပုအလုပ်ကို လုပ်ချင်စိတ် ေပါ်လာတယ်.. လုပ်မယ်ဆိုရင် တို့အေနနဲ့ မြဖစ်နိုင်စရာ အေြကာင်းလဲ မရှိဘူးလို့ ေတွးမိတယ်.. ဒါေပမဲ့ ခက်တာက တို့က အတန်းပညာဆိုတာ ၉တန်းေလာက်သာ သင်ယူခဲ့တာမို့ ဒီသူနာြပုအလုပ်ကို လုပ်မယ်ဆိုရင် အထက်တန်းပညာကို ြပန်သင်ဖို့ လိုေနြပီ. တို့အသက်က အဲဒီချိန်မှာ ၄၀ ေကျာ်ေနြပီဆိုေတာ့ ေကျာင်းတက်ြပီး စာြပန်ကျက်ဖို့ဆိုတာ အလွန်ြမင့်မားတဲ့ ေတာင်ြကီး တစ်လံုးကို တက်ရတာထက်ေတာင် ခက်ခဲမယ်ဆိုတာ တို့နားလည်ပါတယ်.. ဒါေပမဲ့ တို့ကေတာ့ ြဖစ်ေအာင်လုပ်မယ်လို့ ဆံုးြဖတ်လိုက်တယ်.. အထက်တန်းပညာကို ြပန်ြပီး သင်ယူတယ်.. ေန့အချိန်မှာ ေကျာင်းတက်တယ်.. ညအချိန်ေတွမှာ စာကျက်တယ်.. မသိတာေတွကို သူများကို ေမးဖို့လဲ ဝန်မေလးဘူး.. သင်ယူချင်စိတ်အြပည့်အဝနဲ့ ေလ့လာ သင်ယူတယ်.. ြပင်းြပတဲ့ စိတ်ဆန္ဒေြကာင့်လဲ အသက်ြကီးလို့ ေကျာင်းတက်ရတာ ရှက်တဲ့စိတ်ကို ေဘးဖယ်ထားနိုင်ခဲ့တယ်.. ” ရိုစီက စကားကို ခနရပ်နားလိုက်ြပန်ရင်း ရှာရွန်ရဲ့ မျက်ဝန်းထဲသို့ လှမ်းြကည့်လိုက်ြပီး “တို့ရဲ့ အသက် ၄၆နှစ်မှာမှ အထက်တန်းေအာင် ခဲ့တယ်” ဟု လှမ်းေြပာလိုက်ေလသည်။
မျက်ရည်စများက ရှာရွန် မျက်ဝန်းထဲမှ တစ်လိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာသည်။ သူမရင်ထဲ လင်းကနဲ ပွင့်သွားေတာ့သည်။ အသက်၄၀ ေကျာ်ေနတဲ့သူေတာင် ြဖစ်ေအာင် လုပ်နိုင်ခဲ့ေသးသားဘဲ.. သူမက ခုမှ ၃ဝေကျာ်သာ ရှိေသးသည် မဟုတ်လား… ဘာြဖစ်လို့ မြဖစ်နိုင်ရမည်လဲေလ… ေအာ်.... တစ်စံုတစ်ေယာက်ဟာ သူမရဲ့ မဲေမှာင်ေနတဲ့ ဘဝထဲက ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးချပ်ေတွကို ဖွင့်လှစ်ဖို့ ေသာ့ေလးတစ်ေချာင်း ကမ်းေပးလိုက်သလို ပါဘဲလား။
ရိုစီက သူမရဲ့ စကားေတွကို ြပန်ဆက်ြပန်သည်။ “ေနာက်တစ်ဆင့်အေနနဲ့ သူနာြပုေကျာင်းကို ဆက်တက်ဖို့ စာရင်းေပးသွင်းလိုက်တယ်.. ၂နှစ်ြကာေအာင် စာေတွကို ခက်ခက်ခဲခဲ ပင်ပင်ပန်းပန်း ေလ့လာကျက်မှတ် ရြပန်တယ်.. ပင်ပန်းလွန်းအားြကီးလို့ ေကျာင်းကေနထွက်ဖို့ ထိေတာင် အြကိမ်ြကိမ် စဉ်းစားမိတယ်.. ဒါေပမဲ့ တို့ရဲ့ မိသားစုက အထွက်မခံဘူး… သမီးေလးကလဲ ေဘးကေန တို့ကို ကူြပီးစာကျက်ေပးတယ်.. အားေပးတယ်.. ဒီေတာ့ စိတ်အားေတွ ြပန်တက်ြကွလာရြပန်တယ်.. စဉ်းစားြကည့်ပါ ရှာရွန်. လူတစ်ကိုယ်လံုးမှာ အရိုးေတွ ဘယ်နှေချာင်း ရှိတယ်ဆိုတာ.. ြပီးရင် ဒီေလာက်များြပားလှတဲ့ အရိုးေတွကို နံမည်မှတ်မိေအာင် လုပ်ရတာကိုက တို့အသက်အရွယ်နဲ့ ဘယ်ေလာက်ေတာင် ခက်ခဲတယ်ဆိုတာ.. ဒါေပမဲ့ တို့ ရေအာင်ြကိုးစားြပီး မှတ်တယ်.. မှတ်နိုင်မဲ့ နည်းေတွကို နည်းလမ်းေပါင်းစံုနဲ့ ရှာြကံခဲ့တယ်.. ေနာက်ဆံုးေတာ့ သူနာြပုသင်တန်းကို ေအာင်ြမင်သွားခဲ့တယ်.. မလုပ်နိုင်ဘူး မြဖစ်နိုင်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့တဲ့ အလုပ်ကို အသက်၄ဂနှစ်အရွယ်မှာ ေအာင်ြမင်စွာ လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်.. ခုေတာ့ တို့ဟာ ြဖစ်ချင်တဲ့ သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်လာခဲ့တယ်.. ခုချိန်မှာေတာ့ ဒီအလုပ်မှာ အဆင်ေြပေပျာ်ရွှင်စွာနဲ့ မင်းတို့နဲ့အတူတူ လုပ်လာတာ အသိဘဲမဟုတ်လား ရှာရွန်၊ တို့ေြပာချင်တာက တို့ဘဝမှာလဲ ကိုယ်ြဖစ်ချင်တာကို လွယ်လွယ်ကူကူ သက်ေတာင့်သက်သာနဲ့ ြဖစ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါဘဲ”
ရှာရွန်ရဲ့ ေန့လည်စာသည် ေအးစက်ကုန်ြပီးေတာ့ အေအးခွက်ထဲမှ ေရခဲေတွသည်လည်း အရည်ေပျာ်ကုန်တဲ့ အချိန်တွင်မှ ရိုစီ၏ စကားေတွသည် ြပီးဆံုးသွားေတာ့သည်။.. ရှာရွန်က မျက်ရည်များကို အသာတို့သုတ် လိုက်ရင်း ရိုစီကို ေြပာလိုက်သည်။ “ကျွန်မေြကာင့် ရှင့်အတိတ်အေြကာင်းေတွ ြပန်ေြပာြဖစ်ေတာ့ အသစ်ြပန်ြဖစ်ြပီး နာကျင်ရတယ်ေနာ်… စိတ်မေကာင်းပါဘူးရှင်…” ရိုစီကလဲ မျက်ရည်များြကားမှ ြပံုးလိုက်ရင်း “တို့ရဲ့ အတိတ်အေြကာင်းကို ေြပာလို့ မင်းအတွက် အေထာက်အကူ ြဖစ်ရတယ်ဆိုရင် နာကျင်ရေပမဲ့ အကျိုးရှိတယ် မဟုတ်လား.. ဒီမှာ ရှာရွန် ြဖစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒ ရှိေနခဲ့ရင် မြဖစ်နိုင်ပါဘူးလို့ ဘယ်ေတာ့မှ မေတွးပါနဲ့ ြဖစ်ေအာင်လုပ်ဖို့သာ လိုပါတယ်.. အခုလဲ မင်းဟာ သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်ချင်စိတ်ရှိေနတယ် မဟုတ်လား.. ဒီေတာ့ ြဖစ်ေအာင်သာ ြကိုးစားပါ.. တို့ ယံုြကည်ပါတယ်.. မင်းဟာ တကယ်ထူးချွန်တဲ့ သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်ကိုြဖစ်လာမှာပါ။ သူနာြပု သင်တန်းေကျာင်းကို တက်ြဖစ်ေအာင် တက်မယ်လို့ တို့ကို ကတိေပးပါရှာရွန်… မင်း သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်လာခဲ့ရင်လဲ အခုလိုဘဲ စိတ်ပျက် အားငယ်ေနသူေတွကို မင်းအေတွ့အြကံုေတွ ြပန်လည်မျှေဝြပီးေတာ့ သူတို့ကို စိတ်အားတက်ေအာင် လုပ်ေပးပါ. ကူညီေပးလိုက်ပါ.. ယံုြကည်ချက်ပန်းတိုင်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ဇွဲနဲ့ ေလှာ်ခတ်ဖို့ တွန်းအားေတွ ေပးပါ” ဟု ရှာရွန့်ကို ရိုစီက ေြပာေသာအခါတွင် ရှာရွန်က ခိုင်မာေသာ ကတိကို သူမအား လှိုက်လှဲစွာ ေပးလိုက်ပါသည်။
နှစ်အနည်းငယ် ြကာြပီးေနာက်မှေတာ့ ရှာရွန်ဟာ သူနာြပုတစ်ေယာက် ြဖစ်လာပါေတာ့သည်။ သူနာြပု ြဖစ်လာေသာအခါ သူ့ကို လမ်းညွှန် အားေပးခဲ့ေသာ ရိုစီ အြငိမ်းစားမယူခင်ချိန်ထိ ေဆးရံုတစ်ခုတည်းမှာ အတူတူ အလုပ်လုပ်ခဲ့ြပီး. ခုချိန်မှာေတာ့ ရှာရွန်ဟာ စားပွဲတစ်ခုမှာထိုင်ရင်း တစ်ချိန်က သူခံစားခဲ့ရသလို ကိုယ်ေရာစိတ်ပါ နာကျင်ခံစား ေနရသူများ၊ အကူအညီလိုအပ်ေနသူများကို သူ့ဘဝရဲ့ အေတွ့အြကံုေတွ ြပန်လည်ေဝမျှရင်း တစ်ခါက သူ့ကို ရိုစီ အားေပးခဲ့ဖူးေသာ စကားြဖစ်သည့် “ဘဝမှာ ကိုယ့်အိမ်မက်ေတွ အေကာင်အထည်ေဖာ်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်ေတာ့မှ ေနာက်ကျတယ် မရှိပါဘူး” ဆိုတဲ့ စကားနဲ့အတူ အားေပးနှစ်သိမ့်လို့ ေနတတ်ပါြပီ။
--------------------------------------------------------------------------------------------------//Chicken Soup for the Working Woman's Soul မှ Linda Apple ရဲ့ Never Too Late ကို ဘာသာြပန် ခံစားေရးဖွဲ့ပါသည်။
စိတ်ကူးအိပ်မက်များအားလံုး လက်ေတွ့ြဖစ်လာနိုင်ြကပါေစရှင်..
ေချာ(အစိမ်းေရာင်လွင်ြပင်)
